Μέμνησο

Θυμήσου
τη γλώσσα
της σιωπής
στα μπαλώματα των χεριών σου

και
τα ψίχουλα ασβέστη
που άφησε ο χρόνος
πάνω στη χτένα

και
τις γερτές βλεφαρίδες
των πεύκων
δέκα χιλιάδες χρόνια μετά

και
τα κειμήλια των αναπνοών
στα τυλιγμένα σεντόνια
ενός κελιού

και
την αιφνίδια ρήξη
των τριζονιών
στο παράθυρο

και 
το μέτωπο
που στέναζε
από εμφύλια αίματα

Θυμήσου
εκείνα τα κλειστά φτερά
που έπασχαν
από καλπάζουσα
ανθρωποσύνη.

Πόσο
μας ταίριαζαν
άραγε;