Μαρτυρία

Κάβοι ανάπηροι

στις αυλακιές της νύχτας

σε κρατάνε

φύρα μετάλλου στα μάτια

για εφόδιο

γριές με χέρια αγάλματα

πλένουν τις ώρες

τρίβουν και πλένουν

την αράχνη

όταν κοιμάσαι

άκου, γλιστράει μαύρη κιμωλία

στη φωνή

τσόφλι ανάποδο

στο θώρακα

γλιστράει

μαγνήτης εφιάλτης

έλκει το θειάφι των μηρών

μαζεύει του ύπνου τη βροχή

σαν πρώτα

δεν βγήκε ζωή

φεγγάρι βγήκε απόψε

κι ότι μικραίνει

στο στόμα

μνήμη είναι

πυρά σβησμένη στο νερό

αυτό είναι

να ξέρεις

χωρίς πληθώρα ματιών

θα πουληθούμε

με σφαίρες κόγχες

στο μαξιλάρι

σαν εύκολη λεία

επικαλούμαι τη μαρτυρία

των ρωγμών

στο σεντόνι

δεν είμαι εγώ οι νυχιές

στην πλάτη σου

η άβυσσος είναι

τα αποσιωπητικά των ανθρώπων

που ξύπνησαν.