Η βαθιά είσοδος του χειμώνα

Πάλι η ταπεινή καταγωγή των υδάτων
αμοίραστη στα ηφαίστεια του ιδρώτα
κόβεται όπως άρτος ρημάτων στο στήθος
Μια βλάστηση σιγής πνίγει το πρόσωπο - τσιγάρο
ανοιχτό σέπαλο στάχτης στο τασάκι
και πέρα μακριά σημαίες κορμιά
πετούν προς μιαν ανάρρωση ζωής
Κρανίου τόπος και δίψα αινίγματος
η πληγή της ημέρας
διαιρεί τα μάτια σε τύφλωση
ω, ας καπνίσουμε χάσματα και νήπιες καταιγίδες μέλλοντος
Ας τρέξει σκοτάδι στα πλακόστρωτα των λέξεων
καταχείμωνο κι αντέχουν τα φύλλα στο κλαδί του ανείπωτου
κοιμάται η γλώσσα με βράχους μαυροφόρους για σεντόνι
οι σπόροι της ανάσας σκορπισμένοι
σε κρεβάτι άγονης κύησης
Ας μεθύσει σκοτάδι το θαλάμι της νύχτας
όσο υπάρχουν κόκαλα ωρών
στο ρολόι του τοίχου
στο σκόρπιο λάδι των ζωντανών
με τις σπασμένες πιέτες στα μάγουλα
Ας οπλιστούμε με τέφρες κρίνων στις τσέπες
έρχεται χνώτο ξερό
από τα βάθη των συρμάτων.