Γυναίκα μήλο

Η μέρα βήχει·

βήχει η μέρα

χυμό μονόφθαλμο.

Η άφρη των δοντιών σου

χιόνι

κι εγώ να σχίζω ρίζες πληγές

της γλώσσας το λεμόνι.

Γυναίκα μήλο. Στεγάζεις στήθια

δυναστείες

ήλιους που δεν τους βρήκε

ο ύπνος,

χείλια με θηλές αφρικάνικες

καπνίζουν τα μαλλιά σου.

Απόψε ο χρόνος βγάζει γόνατα

και κλείνει.

Οχι λέξεις, βουή σχημάτων - ίσως

πράσινο, πράσινο ολοκαύτωμα:  σαν μικρά τοπία

σάρκας

στο δέντρο στέρηση

η τρίλια μιας λέξης στο περιθώριο της πέτρας

βλέπουμε νερό

τη στερεότητα των πραγμάτων σε κρίκους παντομίμας·

ό,τι πιο κοντινό στην απόγνωση

-αυτή ακριβώς τη στιγμή –

 η χροιά της λιακάδας

αδέξια βαλμένη στη μνήμη

τίποτα περισσότερο

μια αγρύπνια που περιβάλλει

 τη βεντάλια του στόματος

καθώς τα άνθη κυλούν και χάνονται

και τρώνε

το άδειο χέρι.

Κόκκινο κορίτσι

όταν κοιμάσαι,

λεπίδι ταΐζει

η νύχτα

το σεντόνι σου·

τα ξύλα των χειλιών σου

κυλούν πελεκημένα

όταν ξυπνάς,

λύκος επαίτης

χτενίζει τις κραυγές σου

στο παράθυρο

κορίτσι

με την κόκκινη φωνή,

αστράγαλοι βροχής

ανθίζουν

στα μεριά σου

κι ο εραστής σου

κλαίει σίδερο.

Κρυφές αναλογίες

Τώρα και τώρα
πάνω στα άλεκτα ποδοβολητά των ημερών
σαλεύει η δομή των σφενταμιών

[στρίφωμα χαλασμένο
του στόματος
ρέπει προς κραδασμούς υπνοβάτη]

κι όλο σκάβω ορδές στίχων
αμέτρητα είδωλα πνιγμένων
με το σαγόνι θλίψη

κάπου εδώ ψηφίδες μνήμης
στο καταφύγιο άνθρωπος
πιο πέρα οστά σκιών
χωρίς σκαρί

κι όπως τελειώνει το σώμα
τώρα και πάντα
γίνομαι δυσανάλογος
του πόνου.

Νύχτα φάλαινα

Σπαρτό μάτι καίγεται
στρατιές πουλιά της συμφοράς
πετούν πέρα από το μέτωπό μου
ανοίγουν τρύπες στα υπόγεια
να τρέξουν κόκκινοι μαστοί
είναι μια νύχτα φάλαινα
και ο κόσμος
πισώβαρος
γέρνει και τρέφει
το λεπίδι. 

Αυτό που θα ζητήσει το λόγο

Κατοικίδιο σώμα
γεννάει δόντια λύπης
σε χάλκινους τοκετούς ιδρώτα
επιστρέφει
πίνοντας

στραμμένα στο μέτωπο
τα νύχια της κάμαρας
αχνίζουν μεδούλι παραθύρων

ξαφνικά ίχνη ζωής
στα βράχια των ρούχων
πέφτουν στα βάθη
σπασμένα από το φως
του αναπτήρα

όταν κοιτάξεις
κάποιος θα πυρπολήσει τη μέρα
όταν ντυθείς
γυμνή θα αφήσεις
την πολική κραυγή σου

νυχοπατώντας θα έρθει σε βρει
το αρπαχτικό σου στόμα

με αφωνία αίματος
θα ζητήσει το λόγο.

In propria persona

Πέρα για πέρα
βούιξε ανάσταση
όμως εγώ κάθε πρωί
ανοίγω βρύσες
ποτίζω τους νεκρούς

χώμα ανάπηρο
αθωώνει τις παλάμες
πάνω στη πέτρα
νυχτώνει ο λαιμός

κι όλο ποτίζω του φονιά
το μαύρο φίδι
κι όλο ζεσταίνω τη σιωπή
να μην κρυώνει.