Το μετάξι Μισίμα

Γιούκιο, Γιούκιο

μαύρο βλέφαρο της πόλης μου

η βροχή ισκιώνει τα σπίτια

με γράμματα χημικά

αναπολώντας της ανάσας

τα κόκαλα.

Α, τα κόκκινα σκυλιά

με μουσική υποδέχονται

τους αγίους

και στόματα υγρασίας

γεννιούνται τυφλωμένα

την αυγή.

Να εξαιρεθούμε

των κτερισμάτων του κόσμου

-αυτό μας μένει-

στην κλίμακα του ξημερώματος

και στα έγκατα των δακρύων

ζεσταμένοι

μέχρι

ο γύψος του ανέμου

να’ ρθει

κι όλους

να μας πελεκήσει

εμπρός.