Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Οι ποιητές που ξέρω

Εχουν ρυτίδες
που πάνω τους ανθίζουνε
μηλιές
τα χέρια τους
κοντεύουν στις πηγές
καταρρίπτοντας λευκά φτερά
γυρεύουν ένα στήθος
σπασμένο πηλό
και από το στόμα τους
γκρεμίζεται  
η νότα του μεσημεριού
Οι ποιητές που ξέρω
αμίλητα αδέρφια έχουν
τις λέξεις τους
τις νύχτες βγάζουν
τα ρήματα
να ουρήσουν στα έρημα πάρκα
και καπνίζουν
σέρτικα επίθετα
για να δίνουν στόχο
Οι ποιητές που ξέρω
έγιναν το εξάνθημα
της όρασης
και όταν ανοίγουν μια πόρτα
τρέχει σιντριβάνι
η φωτιά 
και τους ανάβει.

2 σχόλια:

Στέλιος Κ. είπε...

Υπέροχη απο-τύπωση γραφής...
εύγε...

Στέλιος Κ.

Διονύσης Μαρίνος είπε...

Ευχαριστώ πολύ Στέλιο!!!