Οι ποιητές που ξέρω

Εχουν ρυτίδες

που πάνω τους ανθίζουνε

μηλιές

τα χέρια τους

κοντεύουν στις πηγές

καταρρίπτοντας λευκά φτερά

γυρεύουν ένα στήθος

σπασμένο πηλό

και από το στόμα τους

γκρεμίζεται  

η νότα του μεσημεριού

Οι ποιητές που ξέρω

αμίλητα αδέρφια έχουν

τις λέξεις τους

τις νύχτες βγάζουν

τα ρήματα

να ουρήσουν στα έρημα πάρκα

και καπνίζουν

σέρτικα επίθετα

για να δίνουν στόχο

Οι ποιητές που ξέρω

έγιναν το εξάνθημα

της όρασης

και όταν ανοίγουν μια πόρτα

τρέχει σιντριβάνι

η φωτιά 

και τους ανάβει.