Ο Τζών, ο Στέφαν, η νύχτα που μας έκλεισε

Στο ίσκιωμα των χεριών
σαν μάγουλο πυρετού
που τρέμει με αντήχηση,
πέφτει το βράδυ
φυλλοβόλο
καθώς φωνάζω
-Μπέρρυμαν, που κρύφτηκε
η πόρπη της καρδιάς σου;
- Τσβάιχ, ποια τύφλωση
απροσμέτρητα σε μάγεψε;

Αλικα ρίγη
αναβάλλουν ταπεινά
τις ηλικίες των θανάτων
σαν να μην κύκλωσαν ποτέ
(κι όμως υπάρχουν)
κι ύστερα
μ' ένα γλίστρημα αμίλητο
οι κόρες του κεριών
κλείνουν
ερμητικά
και όλους μας λιώνουν.