Σχεδόν δολοφόνος

Κωφάλαλα γλυπτά αποστηθίζουν τα χείλη σου,

στις κρασάτες κουρτίνες σκαρφαλώνει μια αιμόπτυση

- ω, τι όμορφη λιτανεία χρωμάτων -

τόσο ζεστά νύχια πάλλονται σε πλέγματα φθόγγων.

Βγαίνω με ένα μάτι στους δρόμους,

άτεγκτος σπασμός πέφτει από τα δέντρα

και μου μοιάζει με τη βαμβακένια γλώσσα του.

Όταν θα επιστρέψω το χορτάρι στενάχωρα

θα έχει απλωθεί στα πόδια μου  

το σκληρό ύφασμα των ανθρώπων

θα με περιμένει να εξαντλήσω τον πανικό μου.

Προσώρας

σφαγμένο δόντι μ' εμπιστεύεται,

είναι ο ήλιος

είναι ο ήλιος.