Ασκηση αυτογνωσίας

Γνωρίζω ότι γνωρίζω,

την ασπράδα των λοίσθιων αγαλμάτων

στους μεσίστιους δρόμους

έναν ουρανό με λεκέδες ζώων

που χαμηλώνει σαν πράσινος μίσχος

συλλέγοντας παροπλισμένες νότες.

Γνωρίζω ότι μου προσφέρουν

οι λερωμένες παρενθέσεις της βροχής

στα κοίλα των ματιών μου,

σαν βέβηλο οικόσιτο που κοιμάται ήσυχο

πτυχώνοντας φαρμάκι.

Γνωρίζω τη διαμπερή μελαγχολία της προσμονής

καθώς τα φύλλα της κουρτίνας

τανύζουν

τις δυνατότητες

μιας μουσικής

χωρίς λόγια

Γνωρίζω μόνο τα αθόρυβα

γυμνά

ξυράφια

στις παρυφές της σάρκας

και τίποτα άλλο.