Η νύχτα μειοψηφεί

Η νύχτα μειοψηφεί
εντός μου
μένει το ναυάγιο
να πλέει με συστατικά στήθους,
το κοχύλι των χρωμάτων
τρώγεται
στην εξάρθρωση του μετώπου
λες και κάποιος να πίκρανε
τις καταιγίδες που έμελλαν
να πέσουν

θα'ρθει η στιγμή που
θα τελειώσω μ' όλη τη γεωγραφία της σκόνης
απνευστί διερχόμενος την ύαινα λήθη

νοσταλγώντας τα πουλιά
της άνοιξης
που άργησαν να ξηλώσουν
τις αγωνίες των ουρανών

όμως, προσώρας
κατεβαίνω τα σκαλιά του στέρνου
σφυρίζοντας
σκοπούς νεαρών αγκαθιών.