Οι στρατιώτες της ανάσας

Ενας – ένας πάνε

τους πήραν λάφυρα

οι κεραυνοί

να σφάζουνε παράθυρα.

Κι ό,τι γνωρίζουν

είναι τα τσιγάρα τους

στο ρείθρο

αμπαρωμένα σε ψηφία νύχτας

κι ό,τι μαθαίνουν

είναι οι λεκέδες

της αυγής

στα μάγουλα

οι τουφεκιές

μιας άλλης μέρας

και ο ήχος των φασμάτων.

Κατρακυλούν και πέφτουν

πέφτουν και χάνονται

οι ροδώνες

σε μιαν ατέρμονη

νότα

λάσπης.    

κι

όταν βουίζουν τα πουλιά

στα αποξηραμένα χαλίκια  

σκέφτομαι

τα σκοτωμένα τους καπέλα

στη ρίζα του γκρεμού.