Φυσάνε οι γκρεμοί
τη φύρα της ημέρας,
σαν να μαζεύεται
αλλιώς
πλέον
το αίμα
όχι με χέρια
όχι με χέρια.
Δεν ευνοεί καμία απάντηση
καθώς πέφτει στήθος
ολέθριο
χαλάζι
οι αράχνες των λέξεων
σ’ έναν αντίλαλο
που με γυρίζει στην πληγή.
Σε ιδρωμένη σκήτη
ξαπλώνω το ποίημα
τα απόκρυφα των ηφαιστείων του
να μου δώσει.
Μαθαίνω να καρπώνομαι
δαγκωματιές
και έμπυρους στίχους.
Θα' ρθει η ημέρα
που θα' χω καταπιεί
όλο το σκοτάδι
χορτασμένος
από ποιητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου