Η μουσική του δωματίου

Ξεφυλλίζω

τον μυστικό πυρετό

των τοίχων

αλλά οι φλόγες αντιστέκονται

διχασμένες.

Κάτι με δακρύζει αμετρίαστα,

τα μαύρα δάκρυα της καπνιάς

ο μύκητας με τα μελαγχολικά μάτια.

Κάτι ξεχειλώνει τη γαλήνη

Το δωμάτιο ρουθουνίζει αποπληκτικά

Είμαι εγώ

Είμαι εγώ

Ποταμός κεντριά μπηγμένα στο πρόσωπο,

είναι τα μάτια με λίγες κοντυλιές τρέλας

που ξεχύνονται σε τοκετούς ημέρας.

Τα κάδρα που κέντησες

γέρνουν και πέφτουν

σαν υδράργυρος

στο στήθος.

Γέρνουν και πέφτουν

ακατάπαυστα.