Μοιραία συνάντηση

Όχι άλλα ανδραγαθήματα -  

Ούτε για αδένες θρήνων

Σε παλιά πωρόλιθα δάχτυλα  

Μήτε για πεποιημένες ασπίδες

Που μας γλίτωσαν απ’ τα δαγκώματα.

Τίποτα να μην γράψω

Τίποτα να μην θέλω

Μόνο να βλέπω το ποίημα να με συντρέχει

Καθώς θα γερνάω

Με σπασμένα τακούνια να γυρνάει σαν αρουραίος

Κάτω από τα έπιπλα

Μέσα στα μάτια μου να τρέχει

Και η άμμος να ανθίζει πανικούς

Τίποτα να μην με μέλει

Να υπογράφει μόνο του θανατικές καταδίκες

Να μιλάει από μνήμης για γαντοφορεμένες γυναίκες

Που έζησαν στον πάτο μιας συμφόρησης

Μα και για κείνα τα μόρια του ξυδιού

Που μου αναλογούσαν στο σκοτάδι

Τίποτα να μην γράψω

Τίποτα να μην θέλω

Να μου δοθεί μόνο η χάρη

Να ξαναβρώ αυτούς που με περίμεναν

Κάτω από τους αρμούς των λέξεων.