Η καταδίκη

Πλάγιασα στους φαγωμένους ουρανούς
με λίθους σπλάχνα να με γράφουν.
Τα μαινόμενα υπόγεια των λέξεων
με χλεύασαν.
Επαίτης και τυφλός υπήρξα
των ξυπόλητων πουλιών
που μάλαζαν τη δικαιοσύνη των ανέμων.
Κύριε,
πρόδωσα τους πενιχρούς μου δρόμους - 
πέρα για πέρα
οι ψίθυροι
νεφελώδεις έφτιαχναν εφηβείες
στις αμίλητες πολίχνες.
Κατοικήθηκα
από έρημες θύρες
από αγαλματώδη αίματα
από καπνισμένες πηγές
και θαλάσσια πυρώματα.
Οπου και αν πήγα
οι ασθενείς και οι τάλαινες
μαδούσαν τις σκόνες
των παπουτσιών μου
για να με διώξουν.
Πικρές ήταν οι δόξες μου,
χειμώνα - καλοκαίρι
μόνο οι πρόκες των αθώων
με ξεδίψαγαν.
Κύριε, γεύτηκα τις ματαιώσεις
και οι σταθμοί έκλεισαν πια.
Να σκεπαστώ
θέλω τώρα μόνο
να σκεπαστώ με εγκαύματα και νήπιους πίδακες
να πλυθεί το χώμα μου
μέχρι το κόκαλο.
Να ζήσω απ΄ την αρχή
ξανά
την καταδίκη μου.