Η χτίση

Ο βρόντος του έμβιου ουρανού
αδημονεί...

Το πλήθος γεμίζει 
αρθριτικές κραυγές
σαν ζύμη από εφιάλτες.
Ολόρθος στέκει
στα κλήματα
ο χρόνος 
-διάττων θάνατος 
που πολέμησε τις θεότητες της νύχτας-.
Θειάφι που γέμισαν τα μέλη
ήχος σαν αίμα 
που κρύφτηκε στα χείλη 
κρεμασμένος. 
Ακούσιος των ανέμων
ο ουρανός, προχωράει 
χορογραφώντας αλυχτίσματα.


Ναι.


Η χτίση της ζωής 
ξεκινάει
με κορυφώματα οδύνης.