Εν κλίνη καταιγίδων

Πάει,

μετάνιωσε κι αυτή η παγωνιά

δεν με ζητάει.

Μέσα σε θήκες υπογείων

η δικαιοσύνη της μουσικής

εχθρεύεται τα χαρτιά μου.

Υφαίνω διαβάτες χαμηλούς σαν δέντρα.

Ερχεται ένα καμιόνι

κάθε βράδυ και τους μαζεύει

μένει το νήμα των τσιγάρων τους να με δένει.

Δες,

με εχθρεύεται η γόνιμη λύπη.

Φτάνει ο βρόντος του αέρα

να αδράξει τις παλάμες μου

κι ύστερα -

ύστερα

σπάνε όλοι οι ώμοι.

Σπλάχνα αμέριμνα

των βλεφαρίδων

δοσμένα στη θυσία της όρασης

στέκονται μάρτυρες,

τώρα

που

εν κλίνη

καταιγίδων

κατάκειμαι.